Thjeshtësi e padurueshme

Krevati im është një lumë me plazhe të thatë.
Asnjë fier nuk kërkon të gjejë aty atdheun e vet.
Ku je zvarritur ti dashuri e ëmbël?

Unë jam larguar për shumë kohë. U riktheva për të shkuar.

Shumë larg. Një nga tre gurët e shtratit të kroit të tharë
thoshte këtë fjalë të vetme të skalitur për kalimtarin: “Mikeshë”.

Unë trillova një fjetje e piva vrullin e saj nën perandorinë
e verës.
__________________
Disa metafora lindin nga vëzhgimi dhe, më shumë nga praktika e përditshme;
këto kuptohen më mirë, ndriçojnë nga një dritë e papritur, nëse kemi parasysh njeriun në kontakt me tokën, me fushat, me fenomenet natyrore.
Char ruan prej tyre në shtëpi ndonjë relikt. Një shkëmb i parë prej tij me shkrimin: “Mikeshë”, do të thotë: ujë i pishëm, mund të pish i qetë. Ndonjëherë, zanafilla e poezive të R. Char mbetet e fshehtë, lexuesi duhet t’i rilexojë. Në disa tekste të tij ku mendimi, aforizma e meditimi, mbizotërojnë e vërshojnë në metapoetikën, shtohen proporcionalisht e në mënyrë të qartë edhe figuracionet, dora-dorës me mbushjen e fushëpamjes: sipas kohës, pulëbardha e peshkaqeni, huta e lauresha ose mali e zogu.
Ose: Thëngjijtë e fundit të qiellit e zjarri i parë i ditës; e mbërthyer në agim toka këndon e turbulluar, bronzi i lirë, padroni i frymës e i rrugës së saj. Magjepsës, vrasin duke mrekulluar.