Te portat e ajrit

Kohë e lumtur. Çdo qytet ishte një familje e madhe që frika e bashkonte; kënga e duarve në punë dhe nata e gjallë e qiellit e ndriçonin. Poleni i shpirtit ruante anën e tij të dëbimit. Por e tashmja e pandërprerë, çasti i kaluar, nën lodhjen e fortë, i zhduknin parapetet. Ecje me pahir, kohë pas kohe. Fëmijë të rrahur, kashtë e praruar, burra të qelbur, të gjithë në rrotë! I pikëzuar nga bletë hekuri, trëndafili në lot ka çelur.

___________________
Kohë pas kohe (terme epars) - përfshin një mohim, një shpërndarje. "Terme epars", (kufi i papërcaktuar, i shpërndarë) është kondensimi i mesazheve, gjasave, nënkuptimeve të një tërësie, tërësi, që na ikën, na vidhet, por që e ndjejmë dhe e kërkojmë ta bëjmë tonën gjatë përvojës sonë; që na zbulohet, herë pas here, në mënyrë të ndërprerë, sipas rregullit të vetëtimës, por që priret drejt tërësores. Shenja dalluese, pra, këtu ka ndryshuar: nga shpërndarja te mënyra e ndërprerë aluzive (e tërthortë), te bollëku i një pranie të fshehur, që është kudo dhe kurdoherë, por që na zbulohet vetëm herë pas here, pra, me kufij të shpërndarë, si në kohë ashtu edhe në hapësirë, si një nxitje e thirrje. Për Char ëndrra, bota e ëndrrave nuk përmban rrënjën e realitetit, ngjitur, fqinj, të atij që ne e perceptojmë të gjallë. Vija e ndarjes, e paqartë, e pasigurt, që na vidhet e arratiset, ("terme epars") është "vendi" ku formohet poezia.